Σε μια κατάθεση ψυχής προχώρησαν δύο γυναίκες οι οποίες προσπαθούν να αφήσουν πίσω τους τον καταστροφικό εθισμό τους στα online τυχερά παιχνίδια και στοίχημα και διηγούνται τις συγκλονιστικές ιστορίες τους για το πως κατάφεραν να ξεφύγουν, αλλά και στο πόσο κοντά έφτασαν στην αυτοκτονία, πριν ζητήσουν βοήθεια.
Τη στιγμή που φιλανθρωπική οργάνωση για τα τυχερά παιχνίδια αναφέρει μια αύξηση 84% στις γυναίκες που επιθυμούν απεγνωσμένα να απεξαρτητοποιηθούν από τον εθισμό τους στα τυχερά παιχνίδια, οι Carly McGuinness και Jayne Smith, διηγούνται στη Mirror πως ο εθισμός τους στο στοίχημα και τα τυχερά παιχνίδια τις έφτασε στο σημείο να θέλουν να αφαιρέσουν τις ίδιες τους τις ζωές.
Η ιστορία της Carly McGuinness
Η ανύπαντρη μητέρα Carly McGuinness, 33 ετών, από το Stoke-on-Trent, βρίσκεται σε απεξάρτηση εδώ και ένα χρόνο, αφού παρακολούθησε τα μαθήματα πέντε εβδομάδων του Gordon Moody για τον εθισμό στα τυχερά παιχνίδια. Λέει ότι ο τζόγος σχεδόν τα πήρε όλα – ο μόνος τρόπος που μπορούσε να βρει για να ξεφύγει από τον εθισμό της ήταν να αφαιρέσει την ίδια της τη ζωή.
“Ξεκίνησα να πηγαίνω για μπίνγκο με την οικογένεια και τους φίλους μου από την ηλικία των 12 ετών, αλλά τότε ήταν διασκεδαστική εμπειρία. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι η έξαψη μιας νίκης θα με έκανε να θέλω να αφήσω ορφανά τα παιδιά μου και να αυτοκτονήσω. Υπέφερα από άγχος και κατάθλιψη, στη συνέχεια έμεινα έγκυος στα 15, οπότε το διαδικτυακό μπίνγκο έγινε η διαφυγή μου και ο τρόπος μου να ξεχνάω. Τη στιγμή που το μωρό μου κοιμόταν, άρπαζα το τηλέφωνό μου και έπαιζα, κάτι που υποθέτω ότι είναι τόσο συνηθισμένο με τις πολυάσχολες μαμάδες που αναζητούν απεγνωσμένα λίγο χρόνο για να χαλαρώσουν. Έκανα άλλο ένα μωρό ένα χρόνο αργότερα, και με αντικαταθλιπτικά και κολλημένη στο σπίτι με δύο μικρά μωρά να φροντίζω μόνη μου, ο τζόγος έγινε σύντομα η ζωή μου.
Το online μπίνγκο έγινε η διέξοδος της Carly
“Μέχρι τα 25 μου που έγινε πρόβλημα – δεν είχα τα χρήματα για να συνεχίσω να παίζω μπίνγκο ή online τυχερά παιχνίδια, οπότε έλεγα ψέματα στη μητέρα μου για να δανειστώ χρήματα για κάτι στο σπίτι, κάποιο φαγητό ή οτιδήποτε άλλο. Η στιγμή που άρχισα να λέω ψέματα σε όσους με αγαπούσαν, ήταν ένα σημείο καμπής. Δανειζόμουν όλο και περισσότερα χρήματα, τα οποία ήξερα ότι δεν θα τα επέστρεφα ποτέ.
Ζούσα σε ένα κρατικό διαμέρισμα μόνη μου με τα παιδιά μου, έπαιζα μέχρι και 15 ώρες την ημέρα, πηγαίνοντας για ύπνο με το τηλέφωνό μου και ξυπνώντας τακτικά τη νύχτα για να ελέγξω τα στοιχήματά μου. Ήμουν εξαντλημένη και ένιωθα σαν το χειρότερο άτομο και μητέρα στον κόσμο, η κατάθλιψη και το άγχος μου τροφοδοτούνταν από τον κρυφό μου εθισμό. Ήξερα ότι χρειαζόμουν βοήθεια και πήγα μάλιστα σε δύο συναντήσεις των Ανώνυμων Τζογαδόρων, αλλά ήταν γεμάτες κυρίως από ηλικιωμένους άνδρες και ένιωθα ότι δεν ήταν για μένα – και δεν ξαναπήγα.
Όταν ήμουν 29 ετών, συνέβη κάτι απίστευτο! Κέρδισα 150.000 λίρες σε ένα διαδικτυακό τυχερό παιχνίδι, χρήματα που ήξερα ότι θα άλλαζαν ή θα έπρεπε να αλλάξουν τα πάντα. Θα μπορούσα να αγοράσω σπίτι, θα μπορούσα να προσφέρω σε μένα και τα παιδιά ένα νέο μέλλον. Είπα στη μαμά, τον μπαμπά και τις αδελφές μου τι είχα κερδίσει και υποσχέθηκα ότι θα τα ξόδευα με σύνεση, αλλά ο εθισμός μέσα μου δεν σταματούσε και μέσα σε ένα χρόνο τα έπαιξα όλα. Και πάλι, δεν το είπα σε κανέναν, τα αισθήματα ενοχής και ντροπής με συνέτριψαν.
Στις αρχές του περασμένου έτους, μέσω φίλων, γνώρισα έναν άντρα που λεγόταν Lee και σύντομα γίναμε ζευγάρι. Τον περασμένο Σεπτέμβριο μου είπε ότι είχε παρατηρήσει τον εθισμό μου στον τζόγο και με ρώτησε αν χρειαζόμουν βοήθεια. Του είπα όλη την αλήθεια – για τον εθισμό μου, την κατάθλιψή μου και είπε ότι θα έκανε τα πάντα για να βοηθήσει. Είπα ακόμη και στον Lee πώς δανείστηκα χρήματα από αυτόν για να παίξω, πώς είχα τάσεις αυτοκτονίας και σκέφτηκα να αυτοκτονήσω και να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς μητέρα. Κλαίγαμε μαζί και με βοήθησε να ψάξω στο διαδίκτυο για βοήθεια, όπου βρήκαμε τον Gordon Moody.
“Συμπλήρωσα την ηλεκτρονική αίτηση και μια μέρα περίπου αργότερα μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι μπορούσαν να μου προσφέρουν μια θέση στο πρόγραμμα απεξάρτησης πέντε εβδομάδων στο Μπέρμιγχαμ. Ο Lee είπε ότι θα πρόσεχε τα παιδιά μου και συμφώνησα να παρακολουθήσω το πρόγραμμα. Εκείνη ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου, η αρχή της ανάρρωσής μου, το να πάρω τη ζωή μου πίσω. Οι πρώτες ημέρες ήταν πολύ δύσκολες, αλλά τη δεύτερη εβδομάδα ένιωσα πραγματικά ότι είχα αλλάξει σελίδα. Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου ένιωσα τόσο παράξενα – αυτό ήταν το μέρος όπου για τόσο πολύ καιρό περνούσα κάθε στιγμή που ήμουν ξύπνια με το τηλέφωνό στο χέρι, παίζοντας τυχερά παιχνίδια, και τώρα είχα αλλάξει πέρα από την πιο τρελή μου φαντασία. Πριν φύγω, είχα πει στα παιδιά μου πού θα πήγαινα, και ήταν καταπληκτικά, λέγοντας ότι ήθελαν μόνο να γίνω καλά. Ένιωσα περήφανη για το ποια ήμουν, τι είχα κάνει, ήμουν επιτέλους η μαμά που τους άξιζε.
“Ήμουν τόσο περήφανη για τον εαυτό μου που έγραψα στο Facebook για το πού βρισκόμουν τις τελευταίες πέντε εβδομάδες, πόσο κοντά ήμουν στο να αφαιρέσω τη ζωή μου εξαιτίας του τζόγου, πώς κάθε γυναίκα παγιδευμένη στον εθισμό στον τζόγο που το διαβάζει αυτό πρέπει να ξέρει ότι υπάρχει ελπίδα. Εξακολουθώ να είμαι σε τακτική επαφή με τους υπεύθυνους μαθημάτων και τους συμβούλους του Gordon Moody, και έχω ξεκινήσει ακόμη και ένα μάθημα για να γίνω καθοδηγητής παικτών που έχουν ανακάμψει από τον τζόγο. Για το μόνο που μετανιώνω είναι ότι δεν τα έκανα όλα αυτά νωρίτερα”.
Η ιστορία της Jayne
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, η Τζέιν Σμιθ, 57 ετών, από το Έσσεξ, αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη για αυτό που είχε γίνει εξαιτίας του εθισμού της στον τζόγο, που βγήκε από την εξώπορτά της, αποφασισμένη να μην ξαναγυρίσει ποτέ στο σπίτι της. Η μητέρα τεσσάρων παιδιών – και γιαγιά 11 παιδιών – δεν έβλεπε άλλη επιλογή για να τερματίσει τον εθισμό της εκτός από το να αυτοκτονήσει.
Η ίδια είπε: “Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο: “Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο τζόγος ήταν πάντα μέρος της ζωής μου, μια μικρή αθώα διασκέδαση. Ακόμα και ως παιδί πηγαίναμε οικογενειακώς στην τοπική αίθουσα μπίνγκο. Οι γονείς μου μου έδιναν κάποια ψιλά για να τα βάλω σε τυχερά παιχνίδια και μου άρεσαν τα φώτα που αναβόσβηναν, η συγκίνηση της νίκης. Πηγαίναμε επίσης στο μπίνγκο ως οικογένεια και θυμάμαι καθαρά ότι κέρδισα 300 λίρες όταν ήμουν 18 ετών, σε μια εποχή που κέρδιζα μόνο 30 λίρες την εβδομάδα. Αυτή η συγκίνηση ήταν σαν ναρκωτικό, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Πριν από περίπου οκτώ χρόνια ο τζόγος έγινε πρόβλημα για μένα και συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι ο τζόγος, πώς μπορεί να καταστρέψει ζωές, ολόκληρες κοινότητες. Με τα τέσσερα παιδιά μας να έχουν μεγαλώσει, είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο τα βράδια και με πολλές εφαρμογές τυχερών παιχνιδιών στα τηλέφωνα, ήταν θέμα χρόνου. Έκανα scroll στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο τηλέφωνό μου και έβλεπα διαφημίσεις για online τυχερά παιχνίδια και σκέφτηκα “Γιατί όχι;”.
“Χωρίς να το καταλάβω, έγινε εμμονή, μια νυχτερινή λύση, και στη συνέχεια κάτι που ήθελα να κάνω όλο και περισσότερο. Στην αρχή ο σύζυγός μου, ο Τζον, ήξερε τι έκανα, καθώς με έβλεπε να ξοδεύω χρήματα, και μου άρεσε να μοιράζομαι τα νέα των νικών μου. Άρχισα όμως να το κρύβω όταν οι απώλειες ξεπερνούσαν αυτές τις νίκες και μου τελείωναν τα χρήματα, αλλά δεν ήθελα να σταματήσω. Κυνηγώντας τις απώλειές μου, θυμήθηκα εκείνη τη νίκη 300 λιρών όταν ήμουν 18 ετών, τη συγκίνηση, και έχασα τον έλεγχο.
“Σύντομα δεν μπορούσα να πληρώσω το ενοίκιο, δεν μπορούσα να ξεπληρώσω στον Τζον εκατοντάδες λίρες που είχα δανειστεί, και αρχίσαμε να τσακωνόμαστε πολύ. Υποσχέθηκα ότι θα σταματούσα τον τζόγο, και όταν άρχισα πάλι, είπε ότι θα με άφηνε – και δεν τον κατηγόρησα. Ήξερα ότι έχανα την οικογένειά μου, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να παίξω. Αποκλείστηκα από πολλές μεγάλες ιστοσελίδες, στη συνέχεια άρχισα σε ξένες, χρησιμοποίησα τα παιδιά μου για να δημιουργήσω λογαριασμούς για να παίζω. Παρακαλούσα, δανειζόμουν, έκλεβα για να διατηρήσω τη συνήθειά μου, έχοντας την εμμονή ότι το επόμενο μεγάλο κέρδος ήταν προ των πυλών. Είχα μετατραπεί σε ένα τέρας, σε έναν ψεύτη, σε κάποιον που μισούσα.
“Δεν γνώριζα άλλες γυναίκες που αντιμετώπιζαν πρόβλημα εθισμού και σίγουρα δεν ήξερα πού να απευθυνθώ για βοήθεια, οπότε τον περασμένο Σεπτέμβριο βγήκα από το σπίτι μου αποφασισμένη να βάλω τέλος στη δυστυχία όλων και να αυτοκτονήσω. Πήγα να επισκεφτώ τον τάφο της καλύτερής μου φίλης για να της μιλήσω, και στη συνέχεια πήγα στο σπίτι της μητέρας μου, το οποίο ήξερα ότι θα ήταν άδειο, όπου θα μπορούσα να δώσω τέλος σε όλα. Αλλά όταν ήμουν εκεί, η αστυνομία χτύπησε την πόρτα και ρώτησε αν ήμουν καλά – η κόρη μου είχε παρατηρήσει ότι δεν είχα πάει σπίτι για ώρες, διαισθάνθηκε ότι δεν ήμουν ψυχικά καλά και ήξερε πού θα πήγαινα, οπότε κάλεσε το 999. Όταν γύρισα σπίτι είπα στην κόρη μου την αλήθεια και εκείνη πήρε το τηλέφωνό της και βρήκε αμέσως τον Gordon Moody – κάναμε μαζί την αξιολόγηση και λίγες ώρες αργότερα δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από έναν από τους εργαζόμενους υποστήριξης της φιλανθρωπικής οργάνωσης που ζητούσε περισσότερες λεπτομέρειες.
Τα μαθήματα άλλαξαν τη ζωή μου. Σιγά σιγά ξαναέχτισα τα αισθήματα αυτοεκτίμησης και απέκτησα τα εργαλεία για να προχωρήσω μπροστά. Έχουν περάσει 12 μήνες και νιώθω σαν να έχω απελευθερωθεί από μια φυλακή. Περιμένω δύο ακόμη εγγόνια το 2024, δίδυμα που δεν θα είχα ποτέ αγκαλιάσει αν είχα αφαιρέσει τη ζωή μου τον περασμένο Σεπτέμβριο.
